گامهایت استوار

دوشنبه  90.7.10 ساعت 22.30لحظه شگرف زندگی ما وجاری شدن اشک شوق از چشمهای من

هنگام برداشتن چند گام مستقل ونوید راه رفتنت پسر نازم

باید مادر باشی باید پدر باشی تا بدانی راه رفتن فرزند هر چند لرزان وناهمگون چه طعمی دارد

خدا را شکر که خداوند بر من منت نهاد تا شکوه راه رفتنت را ببینم عزیزدلم ودر شوق بی اندازه ای برای

بزرگتر شدنت به نظاره بنشینم همه زیبایی های زندگی را

هر لحظه که میگذرد خاطره ای از شیرین کاریهای تو در لوح سینه  ما نقش میبندد

خدای مهربان همواره نخستین هایت را خالص وناب به من هدیه کرده است...نخستین لبخندت...نخستین قهقه ات...نخستین غلطیدنت...خندیدنت...چهار دست وپا رفتنت...ایستادنت ونخستین گامهای لرزانت...ان قدر مشعوف گام های کوچک وشیرینت بودم که ابتهاج درونیم را مبدل به جشن کوچکی ساختم ...

                          گامهایت استوارفرزند کوچکم